Design Thinking

Stylus in hand
Design Thinking: samenwerken vraagt om goed communiceren

Is Design Thinking gewoon een nieuw buzzword, net zoals innovatie, “the cloud”, nano, internet (e-alles) en authentiek dat hiervoor waren? Ja en nee. Ja: “ineens” heeft “iedereen” het erover. En nee: want zo nieuw is het allemaal niet. Dus laten we het er niet meer over hebben, maar het gewoon gaan toepassen. En wil je het leren? Zoek dan een designer, iemand die je mee kan nemen in het proces van schetsen, proberen, op je bek gaan, je verplaatsen in een ander.

OK, wel handig om even uit te leggen waar het over gaat. Tim Brown, van IDEO (innovatie- en ontwerpbedrijf, hèt ontwerperswalhalla) heeft er een uitstekend boek over geschreven: “Change by design, how design thinking transforms organizations and inspires innovation“.

Wat is Design Thinking?

Zijn definitie, van de site van IDEO: “the collaborative process by which the designer’s sensibilities and methods are employed to match people’s needs with what is technically feasible and a viable business strategy. In short, design thinking converts need into demand. It’s a human-centered approach to problem solving that helps people and organizations become more innovative and creative.” Die ontleden we even:

  • Het gaat om een samenwerkingsproces. Participatie dus. Niet een ontwerper die denkt te weten wat goed is voor anderen en vervolgens zijn bouwtekening over de muur gooit bij de productieafdeling, nee: samen met belanghebbenden en betrokkenen bedenken wat de optimale oplossing is.
  • Er wordt gebruikgemaakt van de methodes en het fingerspitzengefühl van ontwerpers. Ontwerpers hebben een zekere handigheid in het uitvinden waaraan behoefte is. En ze doen aan heel veel ideeën verzinnen (en daarvan de meeste nooit uitwerken), schetsen, prototypes maken, uitproberen.
  • Een goed plan is een combinatie van dat waar mensen behoefte aan hebben met wat technisch haalbaar is, in een levensvatbare business case. Heel simpel: geen behoefte ≠ geen goed idee. Logisch. Niet technisch haalbaar is onuitvoerbaar (maar een prima idee om in de buurt te houden, de techniek gaat snel!) en onbetaalbaar is een probleem dat opgelost moet worden. Door een ander idee of door een andere businesscase, dat mag allebei.
  • Design Thinking zet behoeften om in (markt-)vragen. Het maakt dus van een probleem een zoekrichting, een vraagstuk dat opgelost kan worden.
  • Het is een aanpak die de mens centraal stelt: de gebruiker van een product of dienst, maar ook alle andere betrokkenen.

En door deze aanpak worden mensen en organisaties creatiever en innovatiever. Cool, hè? Waarom dóen organisaties het nog niet massaal? Omdat ze zichzelf niet zien als ontwerpers. Het is wennen, het is nieuw, het klinkt idioot om bijvoorbeeld in de zorg ineens te gaan Design Thinken. Als je bij dat woord meteen tekentafels voor je ziet, en mannen in zwarte coltruien met een map tekeningen onder hun arm lijkt het inderdaad raar.

Maar: daar gaat het nu juist niet om! Het gaat om de vraag: hoe kan het beter? En dat dan gewoon aan de cliënten vragen, en aan de verplegers en de maatschappelijk werkers. En als er dan ideeën bovenkomen, dan probeer je die uit. En daar schrijf je dan geen dik rapport over voor onderin de la, nee: blijkt uit het experiment dat het een goed idee is dan gebruik je het, blijkt het een mislukking dan leer je ervan. Meer niet. Zie ook de aardige column van Arend Roos op Santé Zeeland.

Design Think ze! Meer lezen? Lees “Change by Design”,  of “Glimmer, how design can transform your business, your life, and maybe even the world”.

Facilitator nodig?

Zit je met de handen in het haar over de vraag hoe je mensen kunt betrekken bij zo’n ontwerpproces? Dan heb je een facilitator nodig: iemand die gespecialiseerd is in het ontwerpen en leiden van processen om de mening van veel verschillende mensen te gebruiken als input voor een ontwerp. Lees ook “Wanneer heb je een facilitator nodig?“, een feest der herkenning…