Na een heel mooi jaar lesgeven aan de HZ University of Applied Sciences in Vlissingen, ben ik vanaf halverwege juli weer op de markt voor een nieuwe baan of grote klus. Of voor meerdere kleintjes natuurlijk! (Dus mocht je nog iets weten…) En al solliciterend moest ik denken aan al die andere keren dat ik solliciteerde.
Bij het Reinier de Graaf ziekenhuis in Delft hebben ze een spreekuur voor afgewezen sollicitanten. Niet van andere organisaties, als een soort rouwgroepje, maar voor hun eigen afgewezen sollicitanten. Daar kunnen ze vragen stellen, bijvoorbeeld over wat ze beter zouden kunnen doen, zodat ze bij een volgende sollicitatie meer kans maken. Tof hè?
Afijn: ik heb tussen mijn tienerjaren en nu wel wat sollicitatie-ervaring opgedaan. Ken je het liedje “50 Ways to Leave your Lover”? Zo zijn er ook véle manieren om een sollicitant af te poeieren. Lees en verkneukel je! En ja, ik heb het echt allemaal zelf meegemaakt.*
15 Niet zo fijne afwijzingen op een sollicitatie
- De “don’t call us”. De klassieker: gewoon niet reageren.
- De “regel je eigen loon”. Als je twee ton aan onderzoeksgeld meebrengt mag je best hier onderzoek komen doen.
- De “haha, gefopt”. We nodigen je uit voor een sollicitatie, maar we hebben geen vacatures.
- De “tweetrapsafwijzing”. We nemen je niet aan voor deze functie, maar wacht even… o nee, ook niet voor die andere.
- De “multiple choice” afwijzing. We hebben gekozen voor een andere kandidaat omdat: a. die ander beter was, b. jij niet in het profiel past, c. gezien de samenstelling van het team etc, d. geen van bovenstaande maar lekker puh. Kies maar.
- De “andere planeet”. Hoezo wil je niet onbetaald bij ons de deur open doen, de telefoon aannemen en stoelen klaarzetten voor vergaderingen? Het is een managementfunctie! (?)
- De “jij bent stom”. Hoezo stap je op na één dag omdat dit je kansloos werk lijkt? Dan ben je niet ondernemend!
- De “facade”. Ondanks onze mooie praatjes over persoonlijk en betrokken laten we gewoon niets horen, ook al bel je er achteraan.
- De “oja, vergeten”. Hartelijk dank voor uw sollicitatie op de vacature die nog steeds online staat. Die is al een paar maanden ingevuld.
- De “wij spelen op safe”. Dus we laten pas wat van ons horen als we er helemaal uit zijn (met een andere kandidaat).
- De “creadox”**. Wij zoeken een vernieuwer, maar wel met hetzelfde profiel en dezelfde ervaring als onze huidige werknemers graag.
- De “vertraagde afwijzing”. Aangenomen, ander werk opgezegd, en na een halve maand: sorry, het geld is op, je moet weer stoppen.
- De “op proef werken kost niets”. Keihard onbetaald ingewerkt en daarna nooit meer opgeroepen.
- De “vleeskeuring”. Dat je alle andere mensen die hopen op die baan ook ontmoet, zodat je het idee hebt dat je een nummertje bent.
- De “tweede plek”. Je hebt het heel goed gedaan, er was maar één kandidaat beter. Zouden ze dat tegen alle kandidaten zeggen?
5 Hele fijne reacties op een sollicitatie
Kijk, natuurlijk is het fijn als je aangenomen wordt. Maar ik heb ook fijne afwijzingen gehad.
- De “er was geen functie maar je hebt de baan”. Ik belde, werd uitgenodigd voor een gesprek, kwam te laat en tóch mocht ik er komen werken.
- De “we hadden sterke kandidaten, en jij bent het geworden”. Lekker.
- De “goede feedback”. Dat je het niet wordt maar dat je vriendelijk wordt behandeld en goede aanwijzingen krijgt voor een andere sollicitatie.
- De “warm en persoonlijk”. Dat ze voor iemand anders kiezen, maar dat zo goed uitleggen en zo met je meedenken dat je je er niet rot over voelt.
- De “klopt gewoon”. Dat je bij de vacature al denkt “dit ben ik”, dan een fijn gesprek hebt en vervolgens de baan krijgt.
Ik ben benieuwd naar jouw sollicitatie-ervaringen! Ik vul de lijst graag aan, vooral met rare afwijzingen 😉
*Deze reacties komen uiteraard uit meerdere sollicitaties. Sommige reacties kreeg ik meerdere keren, sommige organisaties kregen het voor elkaar meerdere vreemde reacties te combineren. Er zijn zelfs organisaties die zowel hele fijne als hele onprettige reacties geven, soms zelfs in één sollicitatieprocedure.
** De creadox: de paradox dat in een innovatieproces de meest vernieuwende ideeën de grootste kans hebben om af te vallen, juist omdat ze zo vernieuwend zijn.