Ben voor een paar dagen in het dorp waar ik ben opgegroeid, het Brabantse Schijndel. Ik ga me niet wagen aan een vergelijking tussen Brabant en Zeeland. Zeeland heeft de zee, Brabant de bomen, ik houd van beiden.

Fietsend door de straten van mijn jeugd (wat een cliché!) valt me niet alleen op dat ook dit dorp gelukkig in ontwikkeling blijft, maar ook dat hier een namengever actief is met een voorliefde voor quasi-authentieke woordspelingen. Dat leidde tot appartementengebouwen De Cluse en de Hermétage (in de, jawel, Kluisstraat). Groenstaete (aan de Groeneweg) en Hoofdstaete ( in de Hoofstraat). Er is daarnaast een school met een naam die alle spellingregels die de kinderen er moeten leren aan zijn laars lapt: de Heijcant. Er bestond al een Heikantstraat: was gewoon Heikant niet authentiek-ouderwetscherig genoeg?

Waarom ik hier zo’n jeuk van krijg? Omdat het niet klopt. De gebouwen die deze namen dragen zijn nieuw. Ze zijn niet vernoemd naar een oud gebouw dat vroeger op die plek stond, de namen zijn ontleend aan de straatnaam en -bij de Heijcant- aan een stuk grond hier ergens. De Heijcant als naam, dat idee is leuk, maar waarom niet gewoon Heikant?

De gebouwen zien er bovendien nieuw uit. “Met een knipoog naar het verleden”, zou je eventueel nog net kunnen zeggen. De namen zijn zo authentiek als goedkope oploskoffie zonder caffeïne. Is het chique, zo’n rare, semi-archaïsche spelling? Verkopen de appartementen beter? De winkels onder de Hermétage staan in elk geval al jaren leeg, groene aanslag op de kozijnen. De namen komen uit de tijd dat de bomen tot in de hemel reikten en er gedacht werd dat elk nieuw gebouw tot nóg meer vraag zou leiden. Nu zijn die glossy verkoopfoldernamen een pijnlijk souvenir. En passen ze minder dan ooit.

Hoe het ook kan? Midden in het dorp, op de Markt, waar in de oorlog bommen zijn gevallen, staat een bijzonder, spraakmakend gebouw. Het heeft de vorm van een boerderij en het is bedekt met glasplaten waarop delen van boerderijen uit de streek zijn geprint: daken op het dak, muren op de muren. Architectuurliefhebbers moeten het gezien hebben, er is een boek over dat ik zelfs bij ons in Middelburg in de boekhandel (ja, die) tegenkwam.

En hoe heet het? De Glazen Boerderij. Op zichzelf al markant genoeg. En een naam die in alle opzichten klopt.

 

 

Lieve naamgevers: denkt u er alstublieft om dat de namen die u geeft moeten kloppen bij de dingen die de namen gaan dragen, in plaats van bij uw pretenties? Als u streeft naar authenticiteit dan lijkt me dat een prima eerste stap. Of is authenticiteit inmiddels al weer uit, in uw kringen?