Tot hier en nu verder

Ook deze week diende het thema van mijn blog zich vanzelf aan. Deze keer een wat persoonlijke insteek, hoewel je zult zien dat het ook alles met creativiteit en bijeenkomsten leiden te maken heeft. Je zou het, met wat gevoel voor drama, kunnen omschrijven als “de puinhopen achter je laten en dóórgaan”. In verschillende situaties nam ik het hier en nu als uitgangspunt voor het bedenken van de volgende stap. Mij leek dat niets bijzonders, maar goed: ik kreeg her en der wat positief verbaasde reacties en complimenten, dus blijkbaar was het bijzonderder dan ik dacht. Vandaar dat ik er over schrijf.

 

Carrièreplanning tijdens de rit

Sommige mensen kunnen iets wat ik niet kan. Zij hebben tijdens hun studie hun carrière uitgestippeld en volgen keurig dat vooraf bedachte pad. Mijn carrière verloopt, ehm, anders. Het grote voordeel daarvan is dat ik niet anders gewend ben dan een volgende stap steeds te plannen vanuit het hier en nu. Vanuit waar ik nu sta, welke richtingen zijn mogelijk? Welke zijn voor de hand liggend, welke zijn interessant?

Venn-diagram van hoe kennis en ervaring van huidig vakgebied en nieuwe stap elkaar overlappen

Natuurlijk weegt het verleden mee. Ik houd ervan om de diepte in te gaan, dus een totaal andere richting dan ik tot nu toe heb gekozen is niet zo’n goed idee: als beginner in een nieuw vakgebied is het lastig snel diepgang te bereiken. Dus ik bouw voort op wat ik al kan en weet, omdat ik van daaruit snel een “aanpalend” vakgebied kan verkennen. Schematisch ziet het er zo uit als ik dit diagram.

En zo ga ik verder. Vanuit het hier en nu kijk ik vooruit, kies een richting en bepaal ik de volgende stap.

 

Een groepsproces

Een groepje waar ik bij betrokken ben komt enkele malen per jaar bij elkaar. Samen proberen we iets te ontwikkelen, maar omdat iedereen druk is met het dagelijks werk gaat dat lastig. Het lijkt dan logisch om achteruit te kijken: wat hebben we gedaan, wat ging er mis? Maar in plaats daarvan stelde ik voor om te vertrekken vanuit het hier en nu: hoe staan we er nu voor, wat hebben we al, en waar willen we naartoe? Hoe we hier gekomen zijn is volstrekt irrelevant (zolang als er geen onderhuidse spanningen zijn trouwens), het gaat er om: hoe gaan we verder? Dat was even wennen voor mijn collega, maar hij vond het ook wel verfrissend en pragmatisch!

Het is geen schone lei of dikke streep door het verleden. Het lijkt een beetje op wat je doet als je een wandeling maakt en niet zeker bent of je op het juiste pad zit: je staat stil, kijkt eens goed om je heen, raadpleegt je kaart en kompas en maakt een plan voor het vervolg van je tocht. Blijk je op de verkeerde route te zitten, dan kun je daar natuurlijk van balen, maar balen brengt je niet sneller waar je wezen wilt. Je doelen bijstellen en een nieuwe route bepalen wel.

Een bijeenkomst vervolgen

En tot slot: ik doe als facilitator precies hetzelfde. Vooraf plan ik een proces, en bij elke stap in dat proces verandert de rest van het proces mee. Meestal zijn het kleine veranderingen trouwens: wat minuten erbij of eraf, een andere keuzestrategie, dat soort dingen. Maar toch: steeds kijk ik: we zijn nu hier, we hebben dit gedaan, hoe gaan we nu verder?

Een enkele keer moet ik de boel echt omgooien, omdat de aanpak niet werkt of omdat de uitkomsten heel anders zijn dan ik had bedacht. Maar ook dan: we zijn hier, hoe nu verder? En gelukkig doe ik het niet voor het eerst, ik ken wat mogelijke routes, dus al snel kan ik verder. Mits ik mijn oorspronkelijke plan kan loslaten. Ik ruil mijn mening graag in voor een betere, is dan het devies!